Дали некогаш сте посакале да отидете некаде многу, многу далеку, каде што нема жива душа и каде што би живееле потполно сами? Ако одговорот е потврден, се чини дека сте натпросечно интелигентни, барем така тврди најновото истражување.
Вистина ли е дека луѓето кои се сами се посреќни?
До овој заклучок дошле научниците од Универзитетот за менаџмент во Сингапур и Факултетот за економија и политика во Лондон, а главна идеја била да се најде поврзаност меѓу местото на живеење и степенот на задоволство од животот.
Резултатите покажале многу интересна работа: колку се со повисока интелигенција луѓето што живеат во големите градови, толку се помалку среќни. Додека поголемиот број луѓе се среќни и задоволни кога се опкружени со пријатели, високоинтелигентните луѓе најдобро се чувствуваат кога се сами.
Зошто е тоа така?
Научниците сугерираат дека се чувствуваме непријатно во поголеми заедници, затоа што нашиот мозок е сè уште еволуциски прилагоден за работа во групи од максимум 150 луѓе. Значи, колку е човекот поинтелигентен, толку понепријатно се чувствува во големи групи.
Се поставува прашање – зашто повеќето луѓе поубаво се чувствуваат во друштво на пријателите. Затоа што пријателството нè усреќува, ги задоволува нашите потреби за љубов и приврзаност, дава чувство дека сме некому потребни и пружа прилика за размена на искуства.
Тоа не значи дека интелигентните луѓе се несреќни во друштво, туку дека можат да најдат мир и спокојство и тогаш кога се сами. Така можат подабоко да ѕирнат во својата суштина, да го погледнат светот од друга перспектива и да се одморат од постојаното брзање.