Неочекуваното и значајно откритие сугерира дека топлокрвните ајкули за кои некогаш се мислело дека се ретки, може да бидат спротивно.
Според една неодамнешна студија објавена во списанието Biology Letters, предводена од истражувачи од колеџот Тринити во Даблин, Ирска, песочната ајкула тигар со мали заби, вид што се смета дека еволуирал од мегалодон пред 20 милиони години, покажува знаци на регионална ендотермија или топлокрвност.
Истражувањето анализираше обдукција на песочни ајкули тигар со мали заби кои се насукале на брегот на Ирска и јужна Англија на почетокот на оваа година. Пронајдени се забележителни сличности во физиолошките карактеристики со изумрениот мегалодон, познат по својата топлокрвна природа.
Д-р Николас Пејн, еден од авторите на студијата, го истакна значењето на ова откритие.
„Порано мислевме дека регионалната ендотермија е ограничена на предатори, но сега имаме докази дека песочната ајкула тигар со мали заби која живее во длабоки води, како и ајкулите кои јадат планктони, исто така имаат топли тела”, изјави Пејн.
Песочната ајкула тигар со мали заби вообичаено се движи во умерените и тропските мориња на длабочини од 10 до 518 метри и поседува физички карактеристики што укажуваат на топлокрвност. И покрај нивниот статус на загрозени според класификацијата на Меѓународната унија за зачувување на природата, овие ајкули не се цел на комерцијален риболов, туку се соочуваат со закана од случаен улов во мрежите, како и со загадување.
Д-р Хејли Долтон, која исто така е автор на студијата, го привлече вниманието на потенцијалните импликации на ова откритие за зачувување и еволуција во разбирањето како еволуирале топлокрвните животни.
„Нашето разбирање за науката продолжува да расте и станува јасно дека секогаш кога регионалната ендотермија еволуирала во минатото, таа била задржана кај сè поголем број видови ајкули со многу различен начин на живот“, рече Долтон.
Истражувањата сугерираат дека потопло тело му овозможило на мегалодонот да се движи побрзо, да толерира постудени води и да премине низ различни океани. Меѓутоа, додека климата на планетата се оладила за време на епохата на плиоценот пред околу 3,6 милиони години, мегалодонот се соочил со предизвици кои на крајот довеле до негово изумирање.
„Веруваме дека промените на животната средина во далечното минато најмногу придонеле за истребување на мегалодонот, бидејќи мислиме дека тој повеќе не може да ги задоволи потребите за енергија потребни за да биде голем регионален ендотерм“, заклучи Долтон.